MMA DNA History Repeats: Nederlanders in de UFC

History Repeats

0

In deze editie van History Repeats kijken we terug naar de Nederlanders die in de UFC hebben gevochten en nog steeds vechten. In totaal hebben er 15 atleten in de wereldberoemde Octagon gestaan. In onderstaand overzicht komen alle atleten en hun gevochten partijen voorbij. 

Gerard Gordeau (UFC Record 2-1)
12 November 1993, op deze dag vond het allereerste UFC evenement ooit plaats.
Een ‘8-men Tournament’. 8 Verschillende vechtstijlen. 2 Regels ; Niet bijten en niet in de ogen steken. Het eerste gevecht ging tussen de Nederlandse Savate specialist Gerard Gordeau en de Hawaiïaanse Sumoworstelaar Teila Tuli.
Gordeau wist vrij snel Tuli neer te krijgen, en haalde vervolgens vernietigend uit met met een trap tegen het hoofd van Tuli die al tegen de kooi op de grond zat. Gevolg, wedstrijd werd gestopt en Gordeau ging door naar de halve finales met een gebroken hand. (Na het evenement kwam Gordeau erachter dat hij nog twee tanden van Teila Tuli in zijn voet had zitten).

Bokser Kevin Rosier was Gordeau’s volgende tegenstander. Opnieuw wist Gordeau binnen 1 minuut zijn tegenstander af te stoppen. Rosier’s ‘corner’ greep in en het gevecht werd gestopt.
In de finale zou de Hagenees Gordeau het opnemen tegen de Braziliaan Royce Gracie. Gracie de BJJ specialist had iedereen verbaasd door de finale te halen. Hij versloeg Art Jimmerson en favoriet Ken Shamrock (beiden dmv submission). Ook Gordeau werd verrast door het sterke grondwerk van Gracie. Een Rear Naked Choke submission zorgde ervoor dat Gracie het toernooi won. Gracie hield de ‘Choke’ erg lang vast, dit omdat Gordeau hem even daarvoor in zijn oor had gebeten.

Freek Hamaker (UFC Record 1-0)
De minst bekende Nederlander in de UFC zal zonder twijfel Freek Hamaker zijn (ook bekend onder de naam Frank Hamaker). Hamaker werd aangekondigd als Sambo specialist en Grieks/Romeins Worstelkampioen, maar was eigenlijk een eigenaar van een sexbioscoop. Wel trainde hij onder Chris Dolman, een pionier als het gaat om worstelen in Nederland. Hij vocht zijn gevecht tijdens UFC 2 tegen Thaddeus Luster. Dit gevecht won hij door middel van een submission (armklem) binnen 5 minuten. Helaas blesseerde Freek zijn hand in dit gevecht en zou hij het toernooi niet kunnen vervolgen. Daarna is Freek niet meer teruggekeerd in de UFC.

Orlando Wiet (UFC Record 1-1)
Ook Orlando Wiet (vaak in de media aangeduid als Fransman) vocht tijdens UFC 2. De Muay Thai specialist die maar liefst 180 MuayThai gevechten op zijn naam heeft staan vocht in de eerste ronde tegen worstelaar Robert Lucarelli. Wiet won door middel van TKO binnen 3 minuten. In de kwartfinale kwam Wiet tegen een andere Nederlander, namelijk Remco Pardoel. Wiet die met zijn rug op het canvas lag met bovenop hem Pardoel (die met zijn rug weer op Wiet lag) kwam in gevaar toen Pardoel elleboogstoten begon uit te delen. Pardoel wist deze ellebogen zo goed te plaatsen waardoor Wiet zwaar KO zou gaan. Pardoel ging verder in het toernooi, Orlando Wiet zouden we niet meer terug zien in de UFC.

Remco Pardoel (UFC Record 3-2)
De derde Nederlander die tijdens UFC 2 de Octagon instapte was Remco Pardoel. Pardoel, die een Judo, Taekwondo & Jiu Jitsu achtergrond heeft, zou vechten tegen Alberto Cerra Leon. Een Spanjaard met Pencak Silat als discipline. Pardoel zou dit gevecht winnen door middel van een armklem. Hij had hier bijna 10 minuten voor nodig. In de kwartfinale vocht Pardoel tegen Orlando Wiet. Zoals eerder beschreven won Pardoel deze wedstrijd door middel van KO met brute ellebogen. In de halve finale stond UFC 1 kampioen Royce Gracie tegenover Pardoel. Opnieuw wist de Braziliaan een Nederlander te verslaan. Deze keer was het een ‘Lapel Choke’ die hem de das om deed. Deze verwurging is met een ‘Gi’ aan uit te voeren. Gracie kon deze verwurging dus uitvoeren omdat je destijds met kleding aan mocht vechten in de UFC. Zowel Gracie als Pardoel vochten beiden met een Gi.
Anderhalf jaar later zouden we Pardoel tijdens UFC 7 terug zien. In de kwartfinale werd Ryan Parker verslagen door middel van een ‘Lapel Choke’, dezelfde verwurging waarmee Pardoel eerder verloor van Gracie tijdens UFC 2. In de halve finale was Marco Ruas de tegenstander. Ruas was een Luta Livre vechter (gebaseerd op catch-wrestling & judo) maar beoefende daarnaast ook Muay Thai, Taekwondo & Brazilian Jiu Jitsu. Beiden mannen probeerden submissions, maar slaagden niet. Na ruim 10 minuten wist Ruas met stoten en knieën Pardoel te raken op de grond. Toen Ruas in ‘mount’ kwam tikte Pardoel af. Ruas won en zou later ook het toernooi winnen. Dit was voor Pardoel zijn laatste optreden in de UFC.

Bas Rutten (UFC Record 2-0)
Een van de meest geliefde vechters die in de UFC heeft gevochten is Bas Rutten. De eerste Nederlander die het UFC goud heeft gepakt (en dat in de nadagen van zijn carrière). Rutten kwam de UFC binnen als 3-voudig King of Pancrase kampioen. Een organisatie in Japan die nog vóór de UFC ontstond. Zijn tegenstander in zijn eerste UFC gevecht was niemand minder dan Tsuyoshi Kohsaka. Een complete en zeer gevreesde vechter. Dit bleek wel, want Kohsaka domineerde het gevecht tegen Rutten. Rutten had het heel moeilijk tegen de taaie Japanner. Nadat de reguliere tijd was verstreken werden er 2 zogeheten ‘overtime’ ronden gevochten van elk 3 minuten. Rutten zou dit gevecht waarschijnlijk op punten gaan verliezen. Tussen de twee ‘overtime’ rondes door zei Rutten tegen zijn team : “Let me know when there is only 1 minute to go, I’ll knock him out”. Dit tot ongeloof van scheidsrechter Big John McCarthy die hier om moest lachen. De laatste ronde begon, de tijd verstreek en opeens was daar de stem van een van Bas’ trainers : ‘ONE MINUTE’. Een ‘flurry’ van stoten was het gevolg. Kohsaka ging neer, en Rutten won.

Het leverde Rutten een titelgevecht op tegen de inmiddels overleden Kevin Randleman. Een oersterke worstelaar met KO power. Randleman zou dit gevecht bijna continu ‘top-position’ hebben. Maar het was Rutten die van onderop meer actief was dan Randleman. Rutten zou voor veel mensen een verassende ‘split decision’ winnen en dus de UFC Heavyweight Titel. Rutten wilde vervolgens een gewichtsklasse omlaag om zo de eerste vechter te worden in de historie van de UFC met twee titels in twee verschillende gewichtsklasses. Helaas gooiden meerdere blessures roet in het eten, en stopte Rutten op advies van zijn dokters zijn actieve carrière.

Semmy Schilt (UFC Record 1-1)
Wat veel mensen niet weten is dat 4-voudig K-1 kampioen Semmy Schilt eigenlijk een MMA vechter was. Schilt vocht meerdere partijen in MMA voordat hij succes had in K-1. Zo kwam hij de UFC binnen als Pancrase Open-Weight Kampioen. Zijn eerste wedstrijd vocht hij tegen Lion’s Den (Ken Shamrock’s team) vechter Pete Williams. Williams die voormalig UFC Heavyweight kampioen Mark Coleman KO had getrapt en zijn gevecht voor de titel verloor van Kevin Randleman zou het nu dus gaan opnemen tegen Semmy Schilt.
Het was van begin af aan duidelijk dat Pete Williams wilde worstelen, en Schilt dit gevecht vooral staande wilde houden. Williams wist in de eerste ronde Schilt naar de grond te brengen. Schilt kon niet opstaan maar wist schade te beperken door Williams zijn polsen continu vast te houden. In de tweede ronde was het vrij snel afgelopen. Schilt wist Williams te raken met enkele stoten, waarop Williams neer ging. De scheidsrechter stopte het gevecht.

Schilt mocht vervolgens aantreden tegen Josh Barnett. Barnett een man die uit het ‘catch-wrestling’ kwam beschikte ook nog eens over zware stoten en een goede BJJ achtergrond.
Een armklem in de eerste ronde in het voordeel van Barnett zorgde ervoor dat Schilt verloor. Schilt die vervolgens (door contractuele probLemen tussen Golden Glory & Zuffa) niet meer zou vechten voor de UFC, maar later dus in de K-1 heel veel faam zou maken.

Antoni Hardonk (UFC Record 4-4)
Antoni Hardonk, een man met zowel kickboks als BJJ vaardigheden. Hardonk was een BJJ Brown Belt onder Rickson Gracie en werd getraind door Ernesto Hoost. Zijn eerste partij in de UFC vocht hij tijdens UFC 65 tegen de inmiddels overleden Sherman Pendergarst. Pendergarst een MFS-vechter (Miletich Fighting Systems) met een BJJ achtergrond. Hardonk die het gevecht staand zou houden en Pendergarst tot stoppen zou dwingen na ongeveer 3 minuten met een Leg Kick. Een ‘Leg Kick’ KO in je UFC debuut, dat schept verwachtingen.

Een half jaar later zou Hardonk weer vechten. Ditmaal was Team Punishment vechter Justin McCully zijn tegenstander. McCully toch eigenlijk wel een pure worstelaar uit het kamp van Tito Ortiz. De verwachting was dan ook dat McCully zou proberen Hardonk naar de grond te krijgen. Dit gebeurde ook. McCully ging 3 rondes onverstoorbaar door en wist hiermee een unanieme beslissing te winnen.

De volgende tegenstander van Hardonk is waarschijnlijk de beste tegenstander waar Hardonk in de UFC tegen gevochten heeft. Voormalig kampioen Frank Mir moest zijn carrière nieuw leven in blazen. Mir die 3 jaar eerder de UFC Heavyweight titel won had twee jaar gerevalideerd van een zwaar motorongeluk. Nadat hij zijn rentree maakte verloor hij 2 van zijn laatste 3 wedstrijden (beiden dmv TKO). Voor Frank Mir dus een do-or-die situatie. En dit bleek wel tijdens het gevecht. Mir was een maatje te groot voor Hardonk en won door middel van een ‘Kimura’ na iets meer dan 1 minuut. ‘Mir was back’ en Hardonk zou vervolgens een half jaar moeten wachten voordat hij weer een partij kreeg aangeboden.

Tijdens UFC 80 in Engeland vocht Hardonk tegen thuisfavoriet Colin Robinson. Hardonk wist voor de tweede keer in zijn UFC carrière zijn tegenstander TKO te trappen door middel van ‘Leg Kicks’. Dit maal binnen 20 seconden. Een geweldige opsteker voor Hardonk die hiermee op dat moment zijn UFC carrière redde.

Een half jaar later moest Hardonk opnieuw aan de bak in Engeland. Ditmaal stond Brawler Eddie Sanchez tegenover hem. Sanchez won ook van Colin Robinson net als Hardonk. Een leuk gevecht werd verwacht omdat beiden mannen KO power hadden en beide mannen het gevecht graag staande houden. Een mooi gevecht tussen beide mannen zou het gevolg zijn waar Antoni Hardonk uiteindelijk als winnaar uit de bus zou komen. Een aantal harde stoten van Hardonk zou leiden tot een KO bij Sanchez. Twee overwinningen op een rij voor Hardonk, en daar zou een half jaar later een derde bijkomen. Mike Wessel werd TKO geslagen door Hardonk in Las Vegas tijdens UFC 92 en zo mocht Hardonk vervolgens gaan vechten tegen Cheick Kongo. Kongo die 5 van zijn 7 UFC partijen won (waaronder tegen Mirko Crocop) en de twee partijen die hij verloor waren ‘split decisions’. Kongo een echte stand-up vechter die had laten zien ook wel uit de voeten te kunnen op de grond kon wel eens een hele gevaarlijke vechter voor Hardonk zijn. Kongo was een brok spieren en oersterk. Kongo zou te sterk zijn voor Hardonk en het gevecht winnen door een TKO in de tweede ronde. Voor Hardonk, die dus 3 op een rij had gewonnen was dit na twee keer eerder opnieuw een verliespartij. En nadat ook voormalig trainingspartner Pat Barry van Hardonk won een half jaar later zou dit Hardonk’s laatste partij zijn voor de UFC. Namelijk in 2010 liet Hardonk weten zich volledig te gaan focussen op het trainen van MMA vechters en zelf zijn actieve carrière te beëindigen.

Gilbert Yvel (UFC Record 0-3)
Gilber Yvel is de enige Nederlander die in de UFC vocht en geen overwinning behaalde. Yvel stond jaren samen met Alistair Overeem bekend als de twee meest talentvolle MMA vechters uit Nederland. Yvel vocht over de hele wereld en kwam via zijn BJJ coach John Lewis bij de UFC terecht. John Lewis (voormalig UFC vechter) die ook UFC CEO Dana White trainde bracht White & Yvel met elkaar in contact. Doordat Yvel meerdere keren in opspraak kwam door incidenten in de kooi was het nog maar de vraag of Yvel een licentie kreeg van de NSAC om in Las Vegas te vechten. Die licentie zou hij krijgen, en op 2 Januari 2010 zou Yvel zijn debuut maken tegen Junior Dos Santos. Dos Santos die vriend en vijand had verrast door in zijn UFC debuut Fabricio Werdum KO te slaan en vervolgens ook MMA Legende Mirko CroCop te verslaan mocht nu dus aantreden tegen Gilbert Yvel. Beiden mannen zouden het staand houden. Dos Santos die veel sneller was qua combinaties dan Yvel waardoor Dos Santos met een paar stoten Yvel op zijn kin wist te raken. Yvel ging neer, probeerde te herstellen maar dit lukte niet. Herb Dean stopte het gevecht ondanks protesten van Yvel. Het tweede gevecht van Yvel in de UFC zou zijn tegen Ben Rothwell. Rothwell is voor niemand een fijne tegenstander. Goede worsteltechnieken, groot en sterk & KO power. Rothwell frustreerde Yvel continu door hem op de grond te houden en probeerde het gevecht ‘uit te worstelen’. Yvel leek in de 2e ronde Rothwell te verslaan (dmv TKO) maar Rothwell wist zich toch eronder uit te vechten. Helaas voor Yvel waren ronde 1 & 3 duidelijk voor Ben Rothwell waardoor Yvel ditmaal een unanieme beslissing verloor.
Zijn laatste gevecht in de UFC zou zijn tegen Jon Madsen. Madsen was een worstelaar waardoor dit een klassieke worstelaar vs. kickbokser partij zou zijn. Helaas voor Yvel gleed hij uit waardoor hij uit balans raakte. Madsen ging voor de takedown en dit lukte. Een paar stoten op de grond van Madsen en het gevecht was over. Het gevecht duurde nog geen 2 minuten. Dit was voor Yvel zijn laatste UFC partij.

Michael Kuiper (UFC Record 1-3)
De zwarte band Judo Michael Kuiper kwam de UFC binnen met een ongeslagen record van 11-0. (waarvan 10 finishes).
Zijn eerste tegenstander in de UFC zou de Braziliaan Rafael Natal zijn. Natal is een BJJ BlackBelt en moet het dus vooral hebben van zijn grondwerk en submission skills.
Een vrij gelijkwaardige partij tussen Natal en Kuiper was het gevolg. Helaas voor Kuiper was Natal in alle rondes net iets overtuigender en net iets scherper waardoor Natal met de overwinning aan de haal ging.

De volgende tegenstander van Kuiper was Jared Hamman. Hamman die een worstelachtergrond had maar zijn partijen toch vooral op KO wist te winnen. Ondanks dit gegeven was het Michael Kuiper die staand sterker was dan Jared Hamman. In de tweede ronde wist Kuiper met stoten Hamman hard te raken die moest opgeven (TKO). Ruim een half jaar later was Tom Lawlor de volgende tegenstander van Kuiper. Kuiper die niet minder was dan Lawlor maar in de tweede ronde in de geliefde Guillotine Choke van Tom Lawlor terecht kwam. Aftikken was de enige optie. Kuiper wist vervolgens dat hij zijn volgende gevecht waarschijnlijk zou moeten winnen om in de UFC te mogen blijven.
Bradley Scott zou zijn tegenstander zijn. Scott verloor de finale van TUF 10 maanden eerder en was opzoek naar zijn eerste UFC overwinning. Deze kwam door middel van een ‘Front Choke’ submission in de eerste ronde.

Hans Stringer (UFC Record 1-2)
In 2014 maakte Hans Stringer zijn debuut bij de UFC. Hij had zich in de kijker gevochten bij verschillende organisaties en mocht het nu bij de UFC gaan proberen. Stringer is een sterke vechter die zowel op de grond als staand goed uit de voeten kan. Zo wist hij thuisfavoriet Francimar Barroso meer dan terecht met een ‘split decision’ te verslaan. Het daarop volgende gevecht tegen ‘The Iron Hillbilly’ Fabio Maldonado zou een stuk zwaarder zijn. Al was het Stringer die met positiewisselingen op de grond Maldonado het leven zuur maakte in de eerste ronde. In de tweede ronde leek Stringer verkeerd neer te komen en wist Maldonado te finishen. Het gevecht erna werd Stringer ingepland tegen de oersterke Ilir Latifi. De partij duurde minder dan een minuut en Latifi wist de partij te beslissen op KO via zijn kenmerkende harde stoten. De UFC staat erom bekend meedogenloos te zijn en liet Stringer weten dat hij geen nieuw contract kon verwachten.

Stefan Struve (UFC Record 12-6)

De 2.13m lange Stefan Struve kwam met een record van 16-2 de UFC binnen. Zijn debuut maakte hij in Londen tegen Junior Dos Santos. Dos Santos liet zien dat hij duidelijk een maatje te groot was voor Struve en besliste de partij binnen 1 minuut door middel van TKO.

Struve zou 4 maanden later alweer vechten. De UFC ging voor het eerst naar Duitsland, en daar zou Struve vechten tegen Denis Stojnic. Een Bosniër die bij Team Golden Glory in Nederland trainde. Een gelijkwaardige eerste ronde waar Stojnic in toppositie een vernietigende elleboog midden op het voorhoofd van Struve plantte. Het hoofd van Struve spatte open en het bloed stroomde er letterlijk uit. Wonderbaarlijk genoeg ging het gevecht de tweede ronde in waar Struve vrij snel de ‘body-triangle’ wist te bemachtigen en via een ‘Rear Naked Choke’ de bebloede Stojnic (onder het bloed van Struve) tot aftikken dwong. Dit gevecht heeft Struve op de kaart gezet. Iedereen kende Struve na dit gevecht. Vervolgens won Struve de Submission van de avond bonus tegen Chase Gormley. Hij won door middel van Triangle Choke in de eerste ronde. Ook won Struve vervolgens van ‘Heavy Brawler’ Paul Buentello. Ook de UFC geloofde in Struve wat hem een Co-Main Event gevecht opleverde tegen Roy Nelson. Nelson, winnaar van de Ultimate Fighter 10 heeft KO power en een ijzeren kin maar is eigenlijk een BJJ vechter. Het gevecht werd er een om snel te vergeten voor Struve. Struve hield Nelson niet genoeg op afstand die door de verdediging van Struve wist te komen en hem KO sloeg binnen 1 minuut. Opnieuw moest Struve terugkomen na een pijnlijk (T)KO verlies. Christian Morecraft was zijn volgende tegenstander. Morecraft die beter was dan Struve in de eerste ronde, en het had niet veel gescheeld had hij Struve gefinished. Dit gebeurde echter niet waardoor er dus een tweede ronde kwam. 22 seconden in de 2e ronde en er viel alsnog een KO. Struve wist Morecraft goed te raken. Gevecht klaar. Bonus : KO van de avond. Vervolgens werd Sean McCorkle verslagen zonder al teveel moeite. Dit gebeurde door middel van TKO in de 1e ronde. Travis Browne was de volgende tegenstander van Struve. De ongeslagen Browne zorgde voor een van de mooiste KO’s in de UFC door Stefan Struve met een ‘Superman Punch’ in de 1e ronde te verslaan. Voor de 3e keer gaat Struve KO in de UFC. Wel moet gezegd worden dat dit tegen topcompetitie gebeurde.

Vervolgens won Struve van Pat Barry (Triangle Armklem), Dave Herman (TKO) & Lavar Johnson (Armklem). Dit leverde hem 2x Submission van de avond op en hij mocht voor het eerst vecht tijdens een ‘Main Event’. Dit zou plaatsvinden in Engeland tegen de ongeslagen Stipe Miocic. Struve imponeerde en wist in de 2e ronde Miocic te stoppen door middel van TKO. Een gevecht tegen Mark Hunt was de volgende stap voor Struve. Helaas voor Struve liep het gevecht voor hem uit in een deceptie. Hunt wist in de 3e ronde Struve zo hard te raken dat zijn kaak brak. Hunt won door middel van (T)KO. Vervolgens brak er een hele vervelende tijd aan voor Struve met blessures & privé problemen. Een gevecht tegen Matt Mitrione ging op het laatste moment niet door omdat Struve een paniekaanval kreeg backstage. Mitrione die dit heel sportief opvatte en Struve het beste wenste.

Inmiddels anderhalf jaar na zijn verlies tegen Hunt vocht Struve weer een partij. Tegen landgenoot Alistair Overeem. Overeem wist Struve naar de grond te halen waarna hij Struve met enkele stoten KO wist te slaan in de eerste ronde. Daarna mocht Struve aantreden tegen Antônio Rodrigo Nogueira in Brazilië. Struve deed genoeg om in het hol van de leeuw de overwinning binnen te slepen via een Unanimous Decision. Drie maanden vocht Struve tegen Jared Rosholt. In een partij waar zeer weinig gebeurde wist Rosholt genoeg te doen om de jury te overtuigen. Struve bevond zich in de gevarenzone en een overwinning tijdens de eerste keer dat de UFC Nederland aandeed was broodnodig. Antonio ‘BigFoot’ Silva was zijn tegenstander in de Ahoy in Rotterdam. De partij duurde welgeteld 16 seconden. Struve plaatste in de eerste stotenwisseling een snoeiharde knie op het lichaam van Silva waardoor deze neer ging. Struve maakte het af via Ground and Pound. Het publiek was in extase en Struve bevond zich weer op het winnende pad. Vijf maanden later mocht Struve het opnemen tegen Ruslan Magomedov tijdens UFC 204. Door een blessure van Magomedov stapte Daniel Omielańczuk in om het op te gaan nemen tegen Struve. Omielańczuk werd nog nooit gefinished. Struve was echter de eerste die dat wel voor elkaar kreeg. Via een prachtige D’Arce choke maakte Struve een einde aan de partij in de tweede ronde.
Daarna mocht Struve het opnieuw op gaan nemen tegen Junior Dos Santos tijdens het Main Event van UFC Fight Night 105. Echter gooide een schouderblessure roet in het eten en moest Struve zich terugtrekken.

Alistair Overeem (UFC Record 7-4)
Alistair Overeem kwam binnen met heel veel hype in de UFC. De Strikeforce & K-1 kampioen moest in zijn eerste partij gelijk aan de bak. Niemand minder dan voormalig UFC Heavyweight Kampioen Brock Lesnar was zijn tegenstander. Lesnar die vooral bekend staat om zijn worstelen en zijn brute kracht. Overeem begon agressief aan het gevecht en wist Lesnar gelijk terug te dringen. Een levertrap en stoten waren genoeg om binnen 3 minuten een TKO overwinning af te dwingen, en daarmee het recht om tegen kampioen Junior Dos Santos te vechten.

1 Maand voor het gevecht maakte de NSAC bekend dat Overeem zijn positieve dopingtest had afgelegd. De testosteronwaarde van Overeem waren te hoog waardoor Overeem geschorst werd en niet voor de titel mocht vechten. 10 Maanden later maakte Overeem zijn rentree tegen Antonio Silva. Mocht hij dit gevecht winnen dan lag een titelgevecht tegen kampioen Cain Velasquez in het verschiet. Overeem domineerde de eerste 2 rondes, maar werd aan het einde van de tweede ronde geraakt door Silva. Hiervan had hij duidelijk nog last aan het begin van de derde ronde. Ondanks dit gegeven liet Overeem zijn verdediging laag hangen wat hem duur zou komen te staan. Aangeslagen tegen de Octagon wist Overeem zichzelf niet meer te redden en Silva gaf hem de laatste stoten voor de KO. Overeem die de hele wedstrijd had gedomineerd maar vergat zijn handen hoog te houden betaalde dus een dure prijs hiervoor. Wéér geen titelgevecht, nu om een meer geaccepteerde reden.

Nadat een partij tegen Dos Santos vanwege een blessure niet doorging vocht Overeem een half jaar later tegen Travis Browne. Overeem wist Browne goed te raken in het begin van het gevecht en het leek dan ook dat Overeem dit gevecht voortijdig zou beëindigen. Niks was minder waar. Travis Browne landde een harde front kick op de kin van Overeem. Overeem ging neer en Browne finishte met nog wat ‘Ground and Pound’. Opnieuw een partij waar Overeem domineerde waarna hij alsnog verloor.

Frank Mir was de nieuwe tegenstander van Alistair Overeem. Mir, de voormalig Heavyweight kampioen maar had inmiddels 3 gevechten achter elkaar verloren. Overeem domineerde het gevecht op de grond. Positiewisselingen, stoten etc. Een eenvoudige overwinning voor Overeem die het ‘safe’ speelde na 2 eerdere verliespartijen. Des te verassend was voor velen het verlies in de daarop volgende partij. Ben Rothwell versloeg Overeem in de eerste ronde door middel van TKO. Waar veel mensen toch Overeem als favoriet hadden wist Rothwell er met de overwinning vandoor te gaan.

Zoals hierboven al beschreven won hij van Stefan Struve. Na een overwinning op Roy Nelson kwam dan eindelijk het lang verwachte gevecht tegen Junior Dos Santos. In een partij die over en weer ging qua slagenwisselingen wist Overeem in de tweede ronde een snoeiharde stoot te plaatsen die Dos Santos naar het canvas bracht. Overeem dook er bovenop en maakte het af met Ground and Pound. Daarna mocht Overeem aantreden in het Main Event van Fight Night Rotterdam. Andrei Arlovski zou zijn tegenstander worden. Beide heren komen uit voor de beroemde Jackson-Wink MMA Gym. Het deerde Overeem niet dat zijn hoofdcoaches niet in zijn hoek stonden. Na een attractief begin van beide vechters kwam Overeem in de tweede ronde door met een Flying Switch Kick op de kin van Arlovski. Deze ging neer en wederom eindigde Overeem de partij met Ground and Pound.

Nu mocht Overeem voor de titel gaan vechten tegen kampioen Stipe Miocic. Tijdens UFC 203 in Cleveland verzorgden beide atleten het Main Event. Overeem raakte Miocic goed in de eerste ronde en deze ging dan ook neer. Overeem probeerde een Guillotine Choke aan te leggen maar Miocic wist zich er uit te vechten. Uiteindelijk wist Miocic de partij naar zich toe te trekken via een KO in de derde ronde. Na dit verlies richtte Overeem zich weer op en vocht tijdens UFC 209 tegen Mark Hunt. Overeem zag er weer scherp uit en ondanks een voedselvergiftiging wist Overeem Hunt KO te trappen met een kiezelharde knie in de derde ronde. Hiermee heeft Overeem zich weer dichter in de buurt van een nieuw titelgevecht gevochten.

Siyar Bahadurzada (UFC Record 2-2)
Siyar Bahadurzada is een Afghaans-Nederlandse MMA vechter. Siyar kwam als SHOOTO kampioen de UFC binnen. Daar maakte hij zijn debuut tegen BJJ specialist Paulo Thiago. Een KO binnen 42 seconden in je UFC debuut, iedereen droomt ervan. Voor Siyar werd deze droom werkelijkheid. Ook hield hij er de KO van de avond bonus aan over. De verwachtingen waren dus hoog en er werd een tegenstander van formaat verwacht. Die kwam in de naam van Zuid Koreaan Dong Hyun Kim. Een ongelooflijk sterke vechter die vooral qua ‘grappling’ wel eens een probleem kon worden voor Siyar. Kim domineerde Siyar 3 rondes met zijn grappling technieken en won. Nadat gevechten tegen Thiago Alves & Robbie Lawler wegens blessures niet doorgingen vocht Siyar in December 2013 tegen John Howard. Een gelijkwaardig gevecht waar Howard iets meer cardio had dan Siyar, hetgeen wat duidelijk te zien was in de laatste ronde. Howard won een verdiende unanieme beslissing. Welgeteld 2 jaar en 4 maanden later vocht Siyar opnieuw. Blessures hadden hem lang aan de kant gehouden en tijdens UFC 196 was Brandon Thatch zijn tegenstander. Siyar liet zien dat hij nog steeds een veelzijdige vechter is en won zijn partij via een Arm Triangle Choke in de derde ronde.

Gegard Mousasi (UFC Record 8-3)
Een van de meest gewilde vechters voor de UFC was Gegard Mousasi. De Armeense Nederlander is onder de hardcore MMA fan al jaren een favoriet. Mousasi haalde in meerdere organisaties titels en mocht nu zijn kunsten in de UFC vertonen. Zijn eerste tegenstander zou Alexander Gustafsson worden. Winst in dit gevecht zou zo goed als zeker de kans op een titelgevecht naar 90% voeren. Helaas blesseerde Gustafsson zich en werd hij vervangen door zijn onbekende teamgenoot Ilir Latifi. Voor Mousasi een ‘lose-lose’ situatie. Mousasi liet zijn dominantie zien in het gevecht en haalde een meer dan verdiende overwinning binnen. Vervolgens zou Mousasi een gewichtsklasse omlaag gaan, waar hij meteen te maken kreeg met voormalig UFC Light Heavyweight Kampioen Lyoto Machida. De winnaar van dit gevecht was zo goed als zeker van een titelgevecht tegen Chris Weidman. Helaas voor Mousasi kwam hij nooit echt lekker in het gevecht en was het vooral Machida die punten scoorde. Machida won door middel van een Unanimous Decision. Beide vechters wonnen wel een bonus voor hun gevecht. Nog geen 3 maanden later stond Mousasi alweer in de Octagon, ditmaal tegen Mark Munoz. Mousasi liet meteen in dit gevecht zien dat hij een maatje te groot was voor Munoz en besliste het gevecht binnen 4 minuten door middel van een Rear Naked Choke submission. Mousasi was weer helemaal terug en 4 maanden later zou hij opnieuw in de Octagon staan. Ditmaal een rematch tegen een man uit het verleden. Ronaldo ‘Jacaré’ Souza was al eens eerder de tegenstander van Mousasi. Dat gevecht werd door Mousasi gewonnen door een ‘Upkick KO’, wat hem de DREAM titel opleverde. Jacaré is een pure submission vechter die ook uitstekend staand uit de voeten kan.
Jacaré wilde zijn revanche, en kreeg zijn revanche. De submission wizard versloeg Mousasi in de 3e ronde door middel van een Guillotine Choke. Een behoorlijke ‘setback’ voor Mousasi.

Daarna vocht Mousasi tegen de levende legende Dan Henderson. Net als Mousasi heeft Henderson ook in heel veel organisaties (waaronder PRIDE FC) titels gepakt. Mousasi begon zeer scherp aan de partij en vloerde Henderson met een mooie stoot vroeg in de 1e ronde. Na wat stoten op de grond kwam de scheidsrechter tussen beiden en Mousasi won. Henderson protesteerde heving en claimde niet ‘out’ te zijn geweest. Mousasi liet weten dat hij niet doorsloeg omdat hij dacht dat Henderson al klaar was (duidelijk te zien op de beelden). De UFC beloonde Mousasi voor de 2e keer met de prestatie van de avond bonus (1e keer was Munoz). Daarna vocht Mousasi tegen Costas Philippou. Mousasi domineerde de partij wat hem uiteindelijk een Unanimous Decision opleverde. De partij erop liep uit op een teleurstelling voor Mousasi. Een gevecht tegen karate expert Uriah Hall stond op het programma. Mousasi domineerde de volledige eerste ronde. Echter liep hij in de tweede ronde tegen een spectaculaire trap aan van Hall wat ervoor zorgde dat hij neer ging. Hall eindigde de partij met Ground and Pound en won middels een TKO. Mousasi ging niet bij de pakken neerzitten en won achtereenvolgens van Thales Leites via Unanimous Decision en Thiago Santos via KO. Daarna mocht Mousasi aantreden tegen levende legende Vitor Belfort. Dit was het gevecht dat Mousasi nodig had om zich te nestelen in de top 5 van de divisie. Mousasi liet al snel blijken dat er niets te halen viel en won de partij via een TKO in de tweede ronde. Daarna kreeg Mousasi kans op revanche tegen Uriah Hall. Deze mogelijkheid liet hij niet onbenut. Tijdens het Main Event van UFC Fight Night in Belfast won Mousasi via een TKO in de eerste ronde. De volgende tegenstander wordt voormalig Middleweight kampioen Chris Weidman. Als Mousasi deze weet te winnen is hij heel dichtbij een titelgevecht.

Germaine de Randamie (UFC Record 3-1)
De enige Nederlandse vrouw ooit in de UFC is Germaine de Randamie. ‘The Iron Lady’ is een meervoudig Kickbok/Muay Thai kampioen met een ongeslagen record. Doordat de Strikeforce vechters werden overgenomen door de UFC kwam de Randamie in de UFC terecht. In haar debuut vocht ze tegen MMA veterane Julie Kedzie. De Randamie won een ‘split decision’ en zorgde daarmee dus voor een succesvol debuut.

Daarna was het aan de Randamie om het op te nemen tegen Amanda Nunes. Nunes was op de grond sterker dan de Randamie en won doormiddel van goed geplaatste ellebogen wat haar een TKO opleverde. De Randamie richtte zich op en nam het op tegen Larissa Pacheco. De Randamie liet zien dat ze staand in haar element is en ook haar grondwerk verbeterd was. Uiteindelijk won de Randamie via een TKO in de tweede ronde. Daarna mocht zij het opnemen tegen Anna Elmose tijdens UFC Fight Night in Rotterdam. Haar opkomst in Rotterdam zullen weinig mensen die erbij aanwezig waren vergeten. Het opzwepende publiek hielp de Randamie direct de juiste flow te pakken en wist het gevecht in de eerste ronde te eindigen met een aantal verwoestende knieën in de clinch. Daarna werd er een gevecht gepland met Ashlee Evans-Smith voor UFC Fight Night in Hamburg. De Randamie brak echter haar voet en moest geblesseerd afhaken. Nadat zij hersteld was maakte de UFC bekend dat de Randamie het op mocht gaan nemen tegen Holly Holm voor de allereerste Featherweight titel bij de dames. De Randamie won via een Unanimous Decision en mocht zich hiermee kronen tot UFC kampioen. Dit nadat Bas Rutten dit 20 jaar eerder had gedaan kon Nederland een kampioen bijschrijven.

The Ultimate Fighter
Naast bovengenoemde vechters zijn er ook een aantal Nederlandse talenten geweest die zich via The Ultimate Fighter een contract bij de UFC probeerden af te dwingen. Helaas kwamen Paulo Boer, Djamil Chan en Mellony Geugjes te kort in hun eliminatie gevecht om deel te nemen aan het programma.

Volg MMA DNA voor al het MMA nieuws in binnen- en buitenland!