Henry Cejudo geeft stijlvol met pensioen gaan een nieuw gezicht

UFC

0

Eind 2014 maakte hij zijn debuut bij de UFC, en nu zwaait hij af. In net iets meer dan zeven jaar behaalde vertrekkend UFC-bantamgewichtkampioen Henry Cejudo alles wat er te behalen valt. Hij versloeg een levende legende in Demetrious Johnson, claimde UFC-titels in twee gewichtsklassen en redde eigenhandig de vlieggewichtdivisie van een vrijwel zekere dood. Verder won Cejudo tijdens de Olympische Spelen van 2008 een gouden plak bij het worstelen, al is de Amerikaan van Mexicaanse komaf hier opvallend stil over.

Dit is een grapje, natuurlijk. Cejudo is allesbehalve bescheiden en pronkt vrijwel dagelijks op social media met zijn olympische medaille. Ook schept hij regelmatig op over zijn prestaties in de UFC en noemt hij zichzelf de beste vechtsportatleet aller tijden. Ook verwijst hij regelmatig naar zichzelf als Triple C, want hij is naast tweevoudig UFC-kampioen ook gouden olympisch medaillist. Deze uitspraken, gecombineerd met opmerkelijke capriolen zoals het kapotslaan van een plastic slang tijdens de face-off met T.J. Dillashaw in 2019, leverden hem een unieke bijnaam op: The King of Cringe. Cringen is de lichamelijke reactie wanneer iets heel onaangenaam is om naar te kijken. Je krimpt tijdens het cringen letterlijk een beetje ineen. Zin in wat lichamelijk ongemak? Na het kijken van deze video snap je waar de bijnaam vandaan komt.

Twee kanten

Geliefd binnen de kooi, maar daarbuiten gehaat. Zo kunnen we het imago van Cejudo het best omschrijven. Over zijn sportieve prestaties valt zo goed als niet te twisten, met als grootste uitzondering zijn winstpartij over toenmalig flyweight-kampioen Johnson in 2018. Deze overwinning was met de hakken over sloot. Zo unaniem als de MMA-gemeenschap was over dit resultaat, zo unaniem zijn we over Cejudo’s personage voor de bühne. Veel mensen vonden (en vinden) de worstelaar behoorlijk ongemakkelijk om naar te kijken. Ook ondergetekende is geen fan van Cejudo’s imago. Nu hij zijn afscheid heeft aangekondigd moet ik hier echter op terugkomen. Welbeschouwd is Cejudo tot aan het slotstuk van zijn loopbaan in alles de perfecte MMA-atleet geweest.

Hij stopt namelijk op zijn absolute hoogtepunt en laat geen twijfel over zijn toekomst bestaan, in tegenstelling tot een hoop van zijn collega’s die dan weer wel, en dan weer niet met pensioen gaan. “Ik ben blij met mijn carrière”, zo zegt hij na afloop tegenover commentator Joe Rogan. “Ik heb genoeg voor deze sport gedaan. Ik wil van het leven gaan genieten. Ik ben nu 33 jaar oud, ik heb een vrouw en uiteindelijk wil ik een gezin starten. Vanaf mijn elfde heb ik mijn leven voor deze sport gegeven om te komen waar ik nu ben.” Een paar momenten later was Cejudo nog explicieter: “Ik ga vanavond met pensioen. Triple C gaat ervandoor. Van mij hoor je niets meer”, besloot de Amerikaan met een glimlach.

Petje af, wat mij betreft. Cejudo heeft met deze uitspraak de uitspraak ‘op je hoogtepunt stoppen’ geheel eigenhandig een nieuwe definitie gegeven.

Het moment dat alles samenkwam

Alles kwam tijdens UFC 249 samen. De aankondiging volgde namelijk op een indrukwekkende prestatie van Cejudo. De afloop was ietwat controversioneel, maar volgens mij kunnen we het erover eens zijn dat tegenstander Dominick Cruz, die na een afwezigheid van ruim drie jaar zijn comeback in de Octagon maakte, op geen enkel moment een gevaar vormde voor de veel kleinere Cejudo. Sterker nog, de compacte worstelaar wist hét sterke punt van Cruz, zijn fenomenale voetenwerk, vanaf de openingssecondes te neutraliseren. De lange benen van de voormalig UFC-bantamgewichtkampioen werden van meet af aan bijna letterlijk omgehakt door de lowkicks van Cejudo. Cruz deed wat hij kon, maar de Amerikaanse-Mexicaanse Cejudo trok duidelijk aan het langste eind.

Dit veranderde lichtelijk in de tweede ronde. Cruz vond zijn ritme, begon met combineren en ook zijn voetenwerk kwam meer van de grond, letterlijk. Dit zorgde voor meer gelijk opgaande slagenwisselingen. Cejudo liet zich echter niet door van de leg brengen en bleef loeren op de perfecte opening. Dat moment brak aan tijdens de slotseconden van de tweede ronde. Door toedoen van Cejudo kwam Cruz met zijn rug steeds dichter tegen het Octagon-hek te staan. Via zijn dynamische voetenwerk en hoofdbewegingen probeerde hij aan de druk te ontkomen, maar maakte hierbij een cruciale fout. Cruz dook namelijk met zijn hoofd naar beneden en dat was voor Cejudo het seintje om zijn knie juist omhoog te trekken. Een flinke botsing volgde en Cruz ging naar het canvas. Cejudo was er als de kippen bij en besloot de wedstrijd met wat klappen.

Het schoolvoorbeeld van een MMA-carrière

De voormalige titelhouder begon direct met protesteren, maar het mocht niet baten. Cejudo verdedigde zijn titel en verraste na afloop vriend en vijand met zijn afscheidsaankondiging. De controverse doet echter niets af aan het feit dat Cejudo op uiterst stijlvolle manier zijn pensioen aankondigt, en dit bovendien met een geweldige timing doet. Achteraf bezien heeft de Amerikaanse-Mexicaan wat mij betreft dan ook DE perfecte MMA-loopbaan gehad, van begin tot eind. Over zijn publieke imago houd ik een andere mening na, maar in de Octagon valt er echt niets op Cejudo af te dingen.

Olympisch kampioen? Check. De langst regerende vlieggewichtkampioen in de geschiedenis van de FC verslaan, krap vijf jaar nadat je met mma-training begon? Check. Je flyweight-titel verdedigen tegen T.J. Dillashaw -de toenmalige van een hogere gewichtsklasse- terwijl hij aan de prestatie verhogende middelen zat? Check. Dankzij deze overwinning de toekomst van een complete UFC-divisie veiligstellen, en daarmee tientallen banen van concurrenten? Doen we. Een tweede UFC-titel aan je collectie toevoegen door Marlon Moraes overtuigend te verslaan? Ja, hoor. Erachter komen dat je andere sportieve ambities hebt, maar niet de hele UFC-vlieggewichtdivisie willen ophouden en daarom vrijwillig je kroon inleveren? Check. En -het begint eentonig te worden maar we koppen hem toch maar even in- tweemalig UFC-bantamgewicht-koning, voormalig WEC-titelhouder en levende legende Dominick Cruz naar het canvas slaan? Ook die kunnen we afvinken.

Een moedig besluit

De pensioenaankondiging van Cejudo is verfrissend en moedig. MMA wordt gedomineerd door atleten die geen afscheid durven te nemen, of kunnen nemen. Soms hebben ze het geld nodig en moeten daarom door vechten. Nu kan ik niet de cijfers van Cejudo inzien, maar waarschijnlijk hoeven we geen medelijden met hem te hebben. UFC-vechters gaan in de regel meer verdienen naarmate ze hoger op de ranglijsten terechtkomen. De echte jackpot wacht op het moment dat je eenmaal kampioen bent. Vanaf dat moment kun je échte klappers gaan maken. Ook is het zijn van UFC-kampioen aantrekkelijk in verband met sponsoren en andere commerciële deals.

Andere MMA-atleten vinden het lastig om afscheid te nemen omdat vechten alles is wat ze kennen, en kunnen. Op die manier vormt je beroep een belangrijk onderdeel van je persoonlijke identiteit, net als voor vele andere ‘gewone’ mensen zoals jij en ik. Afscheid nemen van je beroep is zodoende ook afscheid nemen van jezelf, of althans een stukje van jezelf. Dat is lastig. Helemaal wanneer het je zoveel voorspoed heeft opgeleverd, zoals in het geval van Cejudo. Het kind van twee illegale arbeidsmigranten heeft zich letterlijk naar welvaart gevochten. Zijn huidige positie staat dan ook in schril contrast met zijn eerste levensjaren. Sterker nog, tot aan het moment dat Cejudo een aparte slaapkamer kreeg dankzij zijn deelname aan het Amerikaanse worstelteam had hij nog nooit alleen in een bed geslapen.

Bend the knee

Kortom: het besluit van Cejudo toont lef en vastberadenheid. Hij had nog makkelijk een paar jaar door kunnen gaan en onderwijl tonnen tot miljoenen kunnen verdienen. Ook zouden er ongetwijfeld nog genoeg bedrijven trek hebben in een sponsorovereenkomst met een gerenommeerd atleet als Cejudo, wat hem ongetwijfeld geen windeieren zou leggen. Hij kiest echter niet voor het commercieel aantrekkelijke pad, maar voor zijn gezin.

Ik vind zo’n besluit bewonderingswaardig, helemaal in deze tijd. Het wereldwijd heersende coronavirus vormt niet alleen een bedreiging voor de gezondheid van miljarden mensen, maar ook voor hun financiën. Dit geldt helemaal voor inwoners van de Verenigde Staten, waar het hebben van een baan vaak gepaard gaat met voor ons vanzelf sprekende “benefits” als een gezondheidszorgverzekering. Technisch gezien is Cejudo echter een zzp’er, net als alle andere UFC-vechters, maar ik kan me niet voorstellen dat de vechtsportbond van Dana White niet bereidwillig is om bijvoorbeeld aan medische uitgaven van Cejudo mee te betalen.

Te midden van al deze chaos sluit Cejudo op zijn hoogtepunt het MMA-hoofdstuk van zijn loopbaan. Niks vechten voor het geld. Niet langer vechten omdat je niet beter weet. Alhoewel ik zijn publieke voorkomen nooit heb bewonderd, heb ik des te meer respect voor Cejudo’s sportieve prestaties, tot aan zijn pensioen toe. Zoek je de blauwdruk van een succesvolle MMA-carrière? Neem dan eens een kijkje op de Wikipedia-pagina van Henry Cejudo. Pas nu zijn loopbaan ten einde is ben ik bereid om door mijn knieën te gaan. All bend the knee for Triple C.

Michel van ‘t Klaphek (24) is een techjournalist die ook over vechtsport schrijft, zijn andere passie. Je kunt Michel bereiken via Twitter.